Als tot ziens de lading niet dekt

Sinds mijn moeder is overleden ben ik bewuster bezig met het leven en met de dood. Zingeving speelt hierbij een grote rol. In mijn hoofd spelen de vragen zich keer op keer af. Waarom leef ik? Wat doe ik ertoe? Waar voeg ik waarde toe aan een leven en in mijn eigen leven? Wat zou ik doen als ik wist dat ik niet meer lang zou leven?

In mijn zoektocht naar waar kan ik waarde toevoegen kom ik tal van onderwerpen en organisaties tegen waar ik een warm hart van krijg: een hospice, stervensbegeleiding, Humanitas, begeleiding bij rouw en verlies en de palliatieve zorg. Op de website van Carend zie ik een bericht dat mijn aandacht trekt: Stichting Komma zoekt interviewers voor de provincie Groningen.

Een levensverhaal vastleggen op video, voor kinderen die een ouder moeten gaan missen. Voor later, als vragen stellen niet meer mogelijk is. Als je je niet meer precies kunt herinneren hoe de klank van zijn of haar stem is het fijn dat je een videoportret hebt waarin je vader of moeder je meeneemt in zijn of haar leven. Dat je de pretoogjes ziet als de ouder terugkijkt op het uitgehaalde kattenkwaad. Hoe ging de eerste kus met die jeugdliefde? Hoe belangrijk is die ene vriendschap? Wat waren leermomenten in het leven? En welke karaktereigenschappen heb jij van hem of haar geërfd? Ja, met dit vrijwilligerswerk kan ik waarde toevoegen aan het leven!

Vandaag is het zover. Ik ga met Stichting Komma mee om te voelen of het iets voor mij is. Een beetje nerveus rij ik naar de afgesproken plaats waar ik een ervaren interviewster en de cameravrouw van Stichting Komma ontmoet. Samen gaan we naar binnen om het levensverhaal van een vader vast te leggen.

Het stel besluit om samen het gesprek te doen. Hij beantwoordt de vragen kort en bondig. Schiet af en toe vol, want praten over zijn emoties is niet zijn sterkste kant. “Niet van huis meegekregen”, zegt hij. Zij is open en praat makkelijk. Het is een mooi stel, nog jong. Ze voelen en vullen elkaar aan. Ze kregen twee prachtige dochters en hebben elkaar onlangs het ja-woord gegeven.

Het voelt intiem om hierbij te mogen zijn. Zij vertellen en ik vorm er in mijn hoofd beelden bij. Ik lach met ze mee als ze herinneringen ophalen. Ik voel de trots voor de woning, die hij bijna helemaal zelf heeft gebouwd. Ik zie de liefde die zij met elkaar delen en voor hun meiden voelen. Zijn boodschap aan hen ontroert mij: “Heb lief, knuffel, wees wie en wat je wilt zijn. Nu en later als je groot bent.”

Er valt een lange stilte. Het levensverhaal is verteld en het is vastgelegd voor later. De interviewer geeft hen een memory box. De cameravrouw pakt de apparatuur in. Een beetje onwennig neem ik afscheid. Ik merk dat ik niet zo goed weet wat ik moet zeggen: doeg, fijn weekend, tot ziens, sterkte? Niets past goed voor mijn gevoel.

Ik bedank hun dat ik even deel mocht uitmaken van hun leven en het fijne gesprek. En loop dan toch met een onhandige ‘doei’ de deur uit.

———————–

Deze column is geschreven door Marina Meijer, vrijwilliger bij Stichting Komma.