GEEN PUNT!

1970
Zij was 33 jaar.
Na 2 jaar strijd en onmacht nam zij, veel te jong, afscheid van haar gezin, haar leven. Zij liet 4 kleine kinderen achter.
Ik was 7 jaar.

Mijn mooie, allerliefste mama,
Haar lijf gevuld met kanker, haar hoofd vol met donkere wolken.
Zij had geen ruimte en energie om wat op te schrijven, zo ziek…
Het was toen niet de tijd van praten. 

Het leven gaat verder.
We spraken er thuis nauwelijks over. Emoties stopten wij ver weg, in de doofpot.
Mijn lieve vader ging nog harder werken.
Een nieuwe moeder deed wat ze kon.
Niet zeuren maar doorgaan. Naar school, vriendschappen, verliefdheden, uitgaan, het leven ontdekken. Niet te veel nadenken.

Heel regelmatig komt zij voorbij in mijn gedachten, mijn mooie moeder.
Haar stem, gezicht, geur zijn aan het vervagen.
Wat zou ze vinden van mijn leven, mijn grote liefde, de vader van mijn kinderen,
Haar kleinkinderen?

2024

Op een mooie voorjaarsdag rijd ik door het prachtige coulisselandschap van Gelderland, het frisse bladerdek filtert de zon.
Ik ben, samen met de cameravrouw, voor Stichting Komma op weg naar Dian.

Een prachtige vrouw doet de deur open. De vriendin die haar heeft opgemaakt, speciaal voor deze ochtend, gaat net weg. Dian heeft zich goed voorbereid. Ze legt de kussens op de stoel nog even goed en is dan klaar voor het gesprek. Een gesprek dat over haar leven zal gaan, niet over de ziekte en niet over de dood. 

Heel vaardig vertelt Dian over haar leven, het gezin van oorsprong en haar schoolperiode. Zij benoemt de schaduw over haar pubertijd. Met zichtbaar plezier vertelt zij over vriendschappen, veel uitgaan. Er waren verliefdheden en teleurstellingen. Een leven met vallen en opstaan. Van ontdekken.

Ik luister naar haar, met in mijn gedachten haar zoons. Wat is voor hen belangrijk om te horen en te zien over 10, 20, 30 jaar? En halverwege het gesprek, als haar partner aanschuift, zie ik haar nog meer stralen. Hij is haar grote liefde. Zij vertellen samen met veel liefde over hun eerste ontmoeting, de onverwachtse en zeer gewenste zwangerschap, hoe trots ze zijn op hun twee kinderen en over hun leven als gezin.

Tenslotte spreekt zij een boodschap uit voor haar zonen; “Heb geloof en vertrouwen…”. Er is ontroering, ogen worden vochtig… Stilte… De camera wordt uitgezet. 

Wij geven hen, namens Stichting Komma, een memorybox met kaarten en USB-sticks. Op de kaarten kan Dian nog een persoonlijke boodschap voor haar jongens schrijven en haar vastgelegde levensverhaal kan ze op de USB-sticks bewaren.

Op mijn zonnige terugtocht voel ik voldoening. Het was mooi dit stel te mogen ontmoeten. Dian’s stem, gezicht en verhaal zullen niet vervagen. 

Hopelijk blijft de memorybox lang dicht en zullen haar zonen pas veel, veel later hun hoofden buigen over de inhoud ervan. Hoofden gevuld met ook eigen dierbare herinneringen aan Dian’s leven met een Komma, zonder punt! 

———————–

Deze column is geschreven door Angelique Bukman, vrijwilliger bij Stichting Komma.
(en verpleegkundig consulent Care For Cancer)