Dankbaarheid!

Karen Poelstra – Vrijwilliger 

Ik heb 24 jaar mijn eigen kapperszaak in Bedum gehad en nu run ik een steakhouse. Naast actief te zijn als ondernemer, vind ik het belangrijk om ook op maatschappelijk, sociaal gebied mijn bijdrage te leveren. Na mij 9 jaar ingezet te hebben voor de Bedumer Winterloop, dat is een jaarlijkse sponsorloop in het Groningse Bedum waarbij geld wordt ingezameld voor kankeronderzoek, vind ik het tijd om iets voor een andere stichting te betekenen. 

Regelmatig zaten er mensen bij mij in de zaak op de kappersstoel die te maken hadden met kanker. Hun verhalen raakten mij elke keer weer. Ook omdat mijn eigen ouders allebei op relatief jonge leeftijd aan kanker zijn overleden. Toen ik een aantal jaar geleden zelf met de ziekte te maken kreeg, merkte ik hoe lastig ik het vond dat ik bepaalde vragen niet meer aan hen kon stellen. Je kan je daardoor soms zo machteloos voelen tegen deze ziekte.

Toen ik in contact kwam met Stichting Komma wist ik dus meteen: hier ga ik me hard voor maken. Na een kort opleidingstraject ben ik nu Komma-interviewer en voer ik gesprekken met ongeneeslijk zieke ouders. Ik ga met een cameraman of -vrouw op pad en samen leggen wij het levensverhaal van de vader of moeder vast, als een tijdscapsule voor later, voor de kinderen. 

Één van de mensen die ik mag interviewen is Marco. Wat een warm en positief mens! Hij vertelt in geuren en kleuren over zijn leven, de mooie momenten en ook de pijnlijke. Zijn zus is er ook bij en samen leggen we, met een lach en een traan, het leven van Marco vast voor zijn kinderen Lotte en Puck. 

Marco, bedankt voor je vertrouwen en je openheid. Heel fijn dat ik jou mocht helpen om jouw levensverhaal vast te leggen voor je kinderen. Als zij de video terugkijken voor antwoorden op bepaalde vragen in het leven, weet ik dat dit een hele waardevolle bijdrage is. Je hebt je verhaal op een mooie, emotionele wijze verteld, met veel liefde voor je kinderen. 

Helaas heb ik geen videoportret van mijn ouders omdat die mogelijkheid er vroeger simpelweg niet was. Daarom hoop ik dat ik samen met Stichting Komma, in de regio Groningen maar ook daarbuiten, veel levensverhalen van ongeneeslijk zieke ouders mag vastleggen zodat hun kinderen met minder vragen achterblijven. 

Dankbaar dat ik dit mag doen!